Kaybolmusuz. Ne yapiyoruz, ne icin yasiyoruz hicbir fikrimiz yok. Ordan oraya savrulan sonbahar yapraklariyiz. Kuru ve bahtiyar. Yalniz ve alacali. Atilivermisiz dunyada. Sonramiz karanlik. Oncemiz de karanlik. Amacsizca yasayip gidiyoruz, toplumsal ogretilerle. Toplumsal igretilerle... Dogdugumuzdan beri kulagimiza fisildanan cumlelerle buyuduk. Aslinda gitgide kuculduk, buyuk olamadik hic. Yuregimizi koyamadik hic, ortaya. Hep kendi menfaatimiz icin kostuk. Hep hakliydik, hep bize haksizlik edilmisti. Gereksiz bir gururla yasadik, ne ugruna oldugunu bile bilmeden. Cok yazik... İnsanlara guvenerek hata yaptik. İnsanlar bize guvenerek hata yaptilar. Kiydi insanlik, birbirine. Hic acimadan bi de... Kolayca harcadilar birbirlerini. Ne ugruna oldugunu bile bilmeden...
Gozlerimizi actigimizda dunyadaydik. Hicbir sey bilmiyorduk. Toplum gunden gune kustu igrencliklerini beynimize. Yavas yavas zehirledi, tertemiz ruhumuzu. "Senin gibi olmayan, kotudur" dedi, alenen linc etmeni istedi senden olmayani. Sana hudutlardan bir cember cizdi toplum. "Burdan disariya adim atmak yok, disaridaki herkes tehlikeli ve hepsini dislamalisin" dedi, bize denileni yaptik. Cok yazik. İnsanlik hicbir zaman dost olamadi. Hic dost bulamadi. Cunku "Babana bile guvenme" dusturuyla buyutuldu insanoglu. Guvensiz, korkak, aptal nesiller olarak yetistik. Birbirimizi sevmedik hic. Tam sevecekken, tum o enerjimizi alip goturecek yanlislar yaptilar. Kendimize kizdik. Yalniz birakildik, sevilmedik hic. Sevildik yanilgisiyla birkac saat gecirdik. Sonra ayni teraneler bas gosterdi, gercekler maymun kici kadar parlak ve pespembeydi.
Sevmedik yurekten. Sevilmedik hic. Hep "mış gibi" yaptik. Bize de "mış gibi" yaptilar. Mutluluk pozlari verildi birbirinden sahte.
İnsanlik hicbir zaman mutlu olmadi. Onu huzura kavusturacak seyi maddede aradi. Daha cok esya, daha cok insan aldi hayatina. Onlarla mutlu olmaya calistikca daha da ucuruma suruklendi. Madde degil manaydi aslolan. İnsanlik bunun ayirdina varmadi. Hep savasti, kavga etti, govde gosterileriyle vakit kaybetti. Donmedi yuzunu ruhanî olana, insanî mutluluklarla emek ve zaman kaybetti. Bu kayipla depresyona suruklendi. Nerde yanlis yaptigini aradi, öz'de bulabilirdi. Öz'e inmedi. Dost olduklarinin yerine baskalarini koydu. Sucu eski dostlarinda/eski esyalarinda bulmustu. Yanildi. Bu yanilgi, icinde yara olarak depresti insanoglunun. Yara gittikce buyuyordu. Merhem olarak yeni madde arayisina girdi, surdugu merhemler de kâr etmedi. Ne de olsa insandi. Her insan kadar aptaldi...
Gozlerimizi actigimizda dunyadaydik. Hicbir sey bilmiyorduk. Toplum gunden gune kustu igrencliklerini beynimize. Yavas yavas zehirledi, tertemiz ruhumuzu. "Senin gibi olmayan, kotudur" dedi, alenen linc etmeni istedi senden olmayani. Sana hudutlardan bir cember cizdi toplum. "Burdan disariya adim atmak yok, disaridaki herkes tehlikeli ve hepsini dislamalisin" dedi, bize denileni yaptik. Cok yazik. İnsanlik hicbir zaman dost olamadi. Hic dost bulamadi. Cunku "Babana bile guvenme" dusturuyla buyutuldu insanoglu. Guvensiz, korkak, aptal nesiller olarak yetistik. Birbirimizi sevmedik hic. Tam sevecekken, tum o enerjimizi alip goturecek yanlislar yaptilar. Kendimize kizdik. Yalniz birakildik, sevilmedik hic. Sevildik yanilgisiyla birkac saat gecirdik. Sonra ayni teraneler bas gosterdi, gercekler maymun kici kadar parlak ve pespembeydi.
Sevmedik yurekten. Sevilmedik hic. Hep "mış gibi" yaptik. Bize de "mış gibi" yaptilar. Mutluluk pozlari verildi birbirinden sahte.
İnsanlik hicbir zaman mutlu olmadi. Onu huzura kavusturacak seyi maddede aradi. Daha cok esya, daha cok insan aldi hayatina. Onlarla mutlu olmaya calistikca daha da ucuruma suruklendi. Madde degil manaydi aslolan. İnsanlik bunun ayirdina varmadi. Hep savasti, kavga etti, govde gosterileriyle vakit kaybetti. Donmedi yuzunu ruhanî olana, insanî mutluluklarla emek ve zaman kaybetti. Bu kayipla depresyona suruklendi. Nerde yanlis yaptigini aradi, öz'de bulabilirdi. Öz'e inmedi. Dost olduklarinin yerine baskalarini koydu. Sucu eski dostlarinda/eski esyalarinda bulmustu. Yanildi. Bu yanilgi, icinde yara olarak depresti insanoglunun. Yara gittikce buyuyordu. Merhem olarak yeni madde arayisina girdi, surdugu merhemler de kâr etmedi. Ne de olsa insandi. Her insan kadar aptaldi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder