Kalbimi kiran kim varsa affettim. Artik özgürüm!
Zannediyoruz ki, bize kotuluk edenleri affettigimiz takdirde enayi olmus olucaz, tekrar zarar gorucez, koruma kalkanlarimizi indiricez. Hayir, oyle olmuyor. Affetmemiz, karsimizdakinin degil tamamen bizim yararimiza. Affettikce ozgurlesiyoruz. Hepimiz ölümlüyüz, kendimizi anlamsiz kavgalarda yitiriyoruz.
Kalbimi kiranlari da, hakaret edenleri de, zarar verenleri de affettim. Epey uzun bi listeydi bu, tipki padisah fermani gibi. Ama zor olmadi, affettim tek celsede. Bir kere tadini aldim ya, yeterli gelmedi, birkac kez affettim. Tabi bu hakkimi helal ettigim anlamina gelmiyor, bu uzun listenin birkacini Allah'a dava ettim. Cunku orda Allah'i kullanarak hareket edenler vardi, onlari dava ettim Yukariya. Sahsî meseleleri ise tamamen helal ettim.
Affettikce, koruma kalkanlarimin indigini hissettim. Gerci bi kisiyi affetmeyip kafanizda mesguliyet arzettiginde kime karsi neye karsi korunmus oluyoruz ki? Beni koruma isini Allah'a devrettim. Kendim cabaladikca zarar gordum cunku. İnsan eliyle olacak sey degil; bir sorun bittikce digeri patlak veriyor hemen pesine. Tamamen Allah'a biraktim, ben sadece insanlari sevecegim, Allah da beni koruyacak dis cepheden. Kendimizi kendimiz korumaya calismamiz aslinda Allah'a guvenmiyor olusumuzdan ileri geliyor. Derinlerde... Allah'im sana guveniyorum. Seni cok seviyorum. Bana mukemmel bi hayat bagisladin; fedakar bir anne baba, sesini duydugumda hayat agacina sarilmis gibi oldugum kardes verdin. 10-15 yillik dostlarimi benden uzaklara gondermis olsan da gorusebilme imkani verdin. Ne kadar sukretsem az. Ve ben bu enerjiyi, bu guzelligi, affetmemenin dayanilmaz agirligi altinda ezilerek harcamayacagim. Gecmiste beni uzen, gelecekte de uzecek herkesi affettim. Gunde bes vakit Allah'tan beni affetmesini isterken, benim kulu affetmemem olmazdi. Kaldi ki, en azili dusmanim af dilese aninda affedip onu cok sevecek, dost olacak bi yapidayim.
Kendinize bi iyilik yapin. Affedin. Affederek, bi anlamda ruhumuzu yikiyoruz, temizliyoruz. Affetmeniz gereken kisi size onarilmaz zarar vermis olabilir ve affederek ona iyilik edeceginizi dusundugunuz icin affetmekten kaciniyorsunuz, ama emin olun affederek kendinizi ödüllendiriyorsunuz.
Bu dunyada sadece piyonuz. Kisitli bi vaktimiz var. İster kendimizi kasalim, mutsuz bi yasantimiz olsun; ister bize zarar vermis herkes yuregimize carpip geri yansisin. Trambolin gibi! Yureginde krater olusturmasina izin verme! Ruhunu trambolin gibi yap ki, carpan her sey geri yansisin. Kalici hasar birakmasin. Bu ancak, afla mumkun. O meteoru trambolinden ziplatacak etki, af etkisi. Ondan sonra rahatlikla bakabiliriz bahar ciceginin guzelligine, bir cocugun gozlerindeki heyecana, sevgiyle yapilmis bir yemegin tadina... Hayat bu iste.
Zannediyoruz ki, bize kotuluk edenleri affettigimiz takdirde enayi olmus olucaz, tekrar zarar gorucez, koruma kalkanlarimizi indiricez. Hayir, oyle olmuyor. Affetmemiz, karsimizdakinin degil tamamen bizim yararimiza. Affettikce ozgurlesiyoruz. Hepimiz ölümlüyüz, kendimizi anlamsiz kavgalarda yitiriyoruz.
Kalbimi kiranlari da, hakaret edenleri de, zarar verenleri de affettim. Epey uzun bi listeydi bu, tipki padisah fermani gibi. Ama zor olmadi, affettim tek celsede. Bir kere tadini aldim ya, yeterli gelmedi, birkac kez affettim. Tabi bu hakkimi helal ettigim anlamina gelmiyor, bu uzun listenin birkacini Allah'a dava ettim. Cunku orda Allah'i kullanarak hareket edenler vardi, onlari dava ettim Yukariya. Sahsî meseleleri ise tamamen helal ettim.
Affettikce, koruma kalkanlarimin indigini hissettim. Gerci bi kisiyi affetmeyip kafanizda mesguliyet arzettiginde kime karsi neye karsi korunmus oluyoruz ki? Beni koruma isini Allah'a devrettim. Kendim cabaladikca zarar gordum cunku. İnsan eliyle olacak sey degil; bir sorun bittikce digeri patlak veriyor hemen pesine. Tamamen Allah'a biraktim, ben sadece insanlari sevecegim, Allah da beni koruyacak dis cepheden. Kendimizi kendimiz korumaya calismamiz aslinda Allah'a guvenmiyor olusumuzdan ileri geliyor. Derinlerde... Allah'im sana guveniyorum. Seni cok seviyorum. Bana mukemmel bi hayat bagisladin; fedakar bir anne baba, sesini duydugumda hayat agacina sarilmis gibi oldugum kardes verdin. 10-15 yillik dostlarimi benden uzaklara gondermis olsan da gorusebilme imkani verdin. Ne kadar sukretsem az. Ve ben bu enerjiyi, bu guzelligi, affetmemenin dayanilmaz agirligi altinda ezilerek harcamayacagim. Gecmiste beni uzen, gelecekte de uzecek herkesi affettim. Gunde bes vakit Allah'tan beni affetmesini isterken, benim kulu affetmemem olmazdi. Kaldi ki, en azili dusmanim af dilese aninda affedip onu cok sevecek, dost olacak bi yapidayim.
Kendinize bi iyilik yapin. Affedin. Affederek, bi anlamda ruhumuzu yikiyoruz, temizliyoruz. Affetmeniz gereken kisi size onarilmaz zarar vermis olabilir ve affederek ona iyilik edeceginizi dusundugunuz icin affetmekten kaciniyorsunuz, ama emin olun affederek kendinizi ödüllendiriyorsunuz.
Bu dunyada sadece piyonuz. Kisitli bi vaktimiz var. İster kendimizi kasalim, mutsuz bi yasantimiz olsun; ister bize zarar vermis herkes yuregimize carpip geri yansisin. Trambolin gibi! Yureginde krater olusturmasina izin verme! Ruhunu trambolin gibi yap ki, carpan her sey geri yansisin. Kalici hasar birakmasin. Bu ancak, afla mumkun. O meteoru trambolinden ziplatacak etki, af etkisi. Ondan sonra rahatlikla bakabiliriz bahar ciceginin guzelligine, bir cocugun gozlerindeki heyecana, sevgiyle yapilmis bir yemegin tadina... Hayat bu iste.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder