Engelleyemeyecegimiz seyleri durdurmaya calismakla aslinda cokt yoruyoruz kendimizi. Olmayinca da hayati sucluyoruz. Kimi Yaraticiyi sucluyor kimi ailesini kimi kendini. Aslinda en buyuk mutluluk, kabullenebilmekte. O zaman ozgur oluyor insan. O zaman birilerini suclamayi birakip hayatina devam ediyor, ilerliyor. Diger turlu hep o ani tekrarliyor, mutsuzlasip kafeslere tikiliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder