"Hayata ara vermek ne hos olurdu. Yoruldugun zaman diliminden hayatini ortada kesip bi sureligine kimsenin bilmedigi bi yere gitmek, kendi ic sesini dinlemek. En olmadi, ölmek mesela. Kisa sureligine. Ölüp dinlenip sonra biraktigin yerden devam etmek, hayatina.
Hayat gailesinden cokca yorulmus ruhum. Dusunmekten tasinmaktan yurumekten ordan oraya suruklenmekten cok yorulmus aciz ruhum. İste zaman zaman ölmek arzusu dogar icime. Ama intihar falan degil. Sadece dinlenmek icin, kisa sureligine... Sonra geri geleceksin, daha dinc baslayacaksin kaldigin yerden. Belki daha tahammullu olacaksin insanlara. İnsan olamayanlara. Belki gulup gececeksin, eskiden seni sinirlendiren ne varsa. İste o yuzden, ölmek guzeldir. Kacmak guzeldir. Yasadigimiz surece hep sorun var cunku. Hep bi debdebe halinde ruhumuz. Ara vermek gerek. Biraz ölüp oyle gelmek gerek. Uzaklasmak, kacmak gerek. Herkesin binlerce maskesi var, herkes kendi hayat gailesinde girdabinda kaybolmus, herkes birbirini dusman bellemis de irdeleyen gozlerle bastan asagi suzer olmus. Cok zor ama, araya dinlenme suresi almadan bas etmek insanlarla. İnsanlarla ugrasmak cok zor. Onlarin dusunce sistemini cozmek, onlara laf anlatmak cok zor. Direncim kiriliyor her seferinde, insanlara alismak icin biraz daha gayret sarfediyorum ama nafile."
Bu yaziyi 20 Nisan 2013'te yazmisim. Tam bir yil once. Bakiyorum, dusuncelerim degismemis. Halen ayni terane. Umarim bir gun degisir bu dusunceler. Bir gun, insanlar hakkindaki olumsuz dusuncelerimi olumluya cevirecek iyi insanlarla karsilasirim bir gun. Umarim.
Hayat gailesinden cokca yorulmus ruhum. Dusunmekten tasinmaktan yurumekten ordan oraya suruklenmekten cok yorulmus aciz ruhum. İste zaman zaman ölmek arzusu dogar icime. Ama intihar falan degil. Sadece dinlenmek icin, kisa sureligine... Sonra geri geleceksin, daha dinc baslayacaksin kaldigin yerden. Belki daha tahammullu olacaksin insanlara. İnsan olamayanlara. Belki gulup gececeksin, eskiden seni sinirlendiren ne varsa. İste o yuzden, ölmek guzeldir. Kacmak guzeldir. Yasadigimiz surece hep sorun var cunku. Hep bi debdebe halinde ruhumuz. Ara vermek gerek. Biraz ölüp oyle gelmek gerek. Uzaklasmak, kacmak gerek. Herkesin binlerce maskesi var, herkes kendi hayat gailesinde girdabinda kaybolmus, herkes birbirini dusman bellemis de irdeleyen gozlerle bastan asagi suzer olmus. Cok zor ama, araya dinlenme suresi almadan bas etmek insanlarla. İnsanlarla ugrasmak cok zor. Onlarin dusunce sistemini cozmek, onlara laf anlatmak cok zor. Direncim kiriliyor her seferinde, insanlara alismak icin biraz daha gayret sarfediyorum ama nafile."
Bu yaziyi 20 Nisan 2013'te yazmisim. Tam bir yil once. Bakiyorum, dusuncelerim degismemis. Halen ayni terane. Umarim bir gun degisir bu dusunceler. Bir gun, insanlar hakkindaki olumsuz dusuncelerimi olumluya cevirecek iyi insanlarla karsilasirim bir gun. Umarim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder